Hiko

by Gerwin Vic E. Bhuyo

Dihay galinya nga mga kandila. Ang uban bag-o pa gidagkotan ug mipaambit dayon sa ilang kahayag. Daghang gahikohiko. Gigilkan sa pakighagwa sa hangin. Sa laing hut-ong, may hugpong sa mga nangaupos. Ug ang uban, nanamilit na gayod. May pipila usab nga bag-o pa lang gidagkotan, apan mihalok dayon sa kamatayon. Mipahiyom siya samtang nagsud-ong sa usa ka kandila nga nakigbugno sa silaab sa kalikopan. Wala kini lung-i. Bisan pa sa kasuko, nagpabiling nagdilaab. Gani, diriyot kining mamatay. Sa kataposan, nagmadaugon ang maong kandila. Tul-id ug isog ang iyang kahayag. Ug sa iyang siga, nakita niya ang iyang kaugalingon. Bisan sa mga pagsuway nga mitay-og kaniya, wala siya mibiya sa Balaang Bata.

Flicker

A row of candles, some just lit—spilling light into the room. So many flicker, trembling with the wind’s soft touch. In another corner, a group burns low, already fading. A few, barely touched by flame, kiss death too soon. He smiles, watching one candle wrestle with the chaos of wind and fire. It does not flinch. Even when the world howls, it keeps burning. It seems ready to die. But it doesn’t. In the end, it endures—it stands victorious, flame straight and bold. And in that small, stubborn flame, he sees himself. Even when trials shake him, he does not turn away from the Holy Child.

About the poet:

Gerwin Vic Evarretta Bhuyo is an OFW based in Bangkok, Thailand. He loves taking photographs and writing Cebuano prose and poetry. He tries not to miss every book sale event.