Ang Dakilang Talento ng Pilipino: Ang Tiyagang Tinitiis ang Lahat

(Isang Satirikong Pagninilay sa Ating Magandang Bulok na Pulitika at Kultura)

Ni Manny Vivas

Ah, Pilipinas — ang bansang puno ng pananampalataya, tawanan, at pasensya, kaya maging ang korapsyon ay komportableng-komportable na rito. Bawat iskandalo ay parang pelikulang paulit-ulit, pero pinapanood pa rin natin — same actors, same ending, iba lang ang damit.

Teleserye ang pulitika natin. Bawat pagdinig ay isang episode, bawat senador ay bida o kontrabida depende sa kulay, at bawat nakaw na bilyon ay isa na namang plot twist na gumugulat sa atin kahit matagal na nating alam ang ending.

* * *

Ang Sining ng Komportableng Galit

Master natin ang temporary outrage. Magagalit tayo ng isang linggo, magpo-post ng tatlong araw, tapos balik ulit sa trabaho — may kuryente pang babayaran at may sale sa Shopee.

Ginawa nating sining ang pagtitiis. Lahat kakayanin: korapsyon, trapiko, presyo ng bigas, pati kakulangan ng konsensya. Lagi nating sinasabi, “Eh ganito talaga, basta buhay pa tayo.”

* * *

Paano Maging Politiko sa Tatlong Madaling Hakbang

1. Magpasikat.
2. Magka-sponsor na may pera.
3. Sabihin ang “Para sa taongbayan” nang may luha at ngiti.

Bonus points kung marunong kang kumanta sa karaoke, marunong umiyak kapag nahuli, at marunong magdasal sa harap ng kamera. Ayan — instant electable ka na!

At kapag nasangkot ka sa korapsyon, huwag kabahan. Sisihin mo ang staff mo, mag-quote ng Bible verse, at magsimba tuwing linggo na may media coverage. Sa Pilipinas, mabilis ang hustisya — lalo na kung sikat ka.

* * *

Ang Paboritong Isports ng Bayan: Selective Outrage

Eksperto tayo sa galit — basta’t hindi sa sarili nating kampo.
Kapag sila ang nagnakaw, galit tayo.
Kapag tayo ang nagnakaw, “fake news yan.”

Dito, hindi katotohanan ang pinipili — kulay.
Hindi prinsipyo, kundi personalidad.
Hindi bayan, kundi fan club.

Sa Pilipinas, hindi pulitika ang relihiyon — kundi idol worship.

* * *

Mabilis Magpatawad, Mas Mabilis Makalimot

Kung may national motto tayo, baka ito:
“Patawarin mo sila, Lord… lalo na kung nakakatawa sila.”

Mabilis tayong maawa, mabilis din tayong makalimot.
Porke’t ngumiti, napatawad. Porke’t kumanta't sumayaw binoto ulit.
Hindi tayo kulang sa galit — sobra lang tayo sa amnesia.

* * *

At Tapos Magtatanong Tayo Kung Bakit Walang Pagbabago?

Taon-taon, lumulubog sa baha, pero pareho pa rin ang mga mukha sa entablado.
Parehong talumpati, parehong pangako, parehong resulta.
Nagpo-post tayo ng quote tungkol sa “pag-asa,” naglalagay ng flag emoji, at tinatawag itong pagbabago.

Gusto natin ng reform, pero ayaw ng sakripisyo.
Gusto natin ng accountability, pero ayaw ng gulo.
Gusto natin ng bagong Pilipinas — basta huwag lang tayong mapagod.

* * *

Huling Linya ng Pangungutya

Kaya heto tayo ngayon:
Isang bansang nalulunod sa korapsyon, pero marunong lumutang sa pagtanggap.
Isang sambayanang sanay sa sakit, at marunong pang tawanan ang sariling kapalpakan.
Isang lipunang marunong umiyak, pero hindi marunong magbago.

Palagi nating tanong, “Kailan magbabago ang mga lider natin?”
Baka dapat tanungin natin:
“Kailan tayo titigil sa pagiging komportable sa panloloko?”